Kreatywny sposób M.Yu. Lermontow był tragicznie niski. Minęło zaledwie 10 lat między pierwszymi publikacjami jego wierszy z lat 1831–1832 a powstaniem lirycznego cyklu wierszy z lat 1840–1841. Były to lata intensywnej pracy umysłowej, naznaczonej wiecznym poszukiwaniem sensu kreatywności, który dla Lermontowa był równoważny sensowi życia. Dziwnie jest mówić o późnej poezji poety: w końcu Rosja naprawdę wiedziała o nim dopiero w 1837 r., Po śmierci A.S. Puszkin, na który Lermontow odpowiedział wierszem „Na śmierć poety”.
Jednak badacze poetyckiego dziedzictwa M.Yu. Lermontow słusznie uważa ostatni okres swojej twórczości za szczególne zjawisko w literaturze XIX wieku.
Definicja
Późne teksty Lermontowa obejmuje wiersze napisane w latach 1840–1841. Stały się szczytem umiejętności twórczych poety, dojrzałych dzieł, odsłaniając głębokie filozoficzne zrozumienie tych, z których głównym były losy Rosji i osobiste zaangażowanie autora w historyczną ścieżkę.
Młodość poety przeszła pod silnym wpływem romantyzmu Byrona, Goethego i Heine. Aroganckie zaniedbanie ziemskiej egzystencji, duma i motyw genialnej niezrozumiałości tłumu, charakterystyczne dla wczesnych tekstów Lermontowa, stopniowo ustępowały miejsca realizacji nierozerwalnego połączenia twórczości poetyckiej z rzeczywistością jego czasów.
Temat samotności pozostaje motywem przewodnim jego lirycznych dzieł. Potwierdzają to wiersze „Jak często w otoczeniu pstrokatego tłumu ...”, „Chmury”, „Klif”, napisane w latach 1840–1841. Jednak w tekstach tego okresu pojawia się inny wyraźny motyw - bolesne pojednanie z życiem, „dziwna” miłość do ojczyzny, obywatelska pozycja poety w kontekście imperialnych priorytetów władzy monarchicznej.
Najlepsze wiersze lirontowskie napisane w tym czasie to „Ojczyzna”, „Modlitwa”, „Zejdę sam na drodze”, „Pożegnanie, nieumyta Rosja”. W nich nierozwiązane wątpliwości poety, gorycz wygnania i ciągły sprzeciw wobec bezdusznego środowiska połączone są z głęboką miłością do natury i wyrazem jasnych uczuć, inspirowanych nieuchwytnym pięknem rosyjskich otwartych przestrzeni.
Wnioski
- W późniejszych tekstach Lermontowa brakuje imitacji i „byronicznego” romantyzmu charakterystycznego dla wczesnych dzieł poety..
- W wierszach lirycznych napisanych w latach 1840–1841 nie ma pozycji selektywności i wyższości. Zamiast tego pojawia się motyw zaangażowania w los Rosji..
- Późniejsze teksty poety obejmują wiersze o głębokiej treści filozoficznej, których znaczeniem jest gorzkie pojednanie z otaczającą rzeczywistością.
- Jednym z ważnych tematów późniejszych tekstów Lermontowa jest świadomość obywatelskiej pozycji poety jako najwyższego celu twórczego.
