Co charakteryzuje osobę jako osobę?

W rozumieniu laika osoba jest osobą o silnym charakterze, mającą własne zdanie, zdolną do myślenia i działania poza ramą, bez obawy przed przekonaniem tłumu. Innymi słowy, zdaniem większości, nie wszyscy ludzie zasługują na tę wysoką rangę. Rzeczywiście, wiele osób woli pozycję szarej myszy, spokojnie żyjącej w swoim małym świecie i martwią się tym, co powiedzą o tym sąsiedzi i koledzy.

Treść artykułu

• Kim jest osoba?
• Składniki osobowości
• Charakter
• Temperament
• Motywacja
• Umiejętności

Jednak naukowe podejście do tej koncepcji daje bardzo różne wyniki. W psychologii każda osoba jest uważana za osobowość, niezależnie od zestawu cech i cech, które posiada. Aby stworzyć podstawowy „portret” członka społeczności, naukowcy stosują określony zestaw kryteriów. Spróbujmy zrozumieć, co charakteryzuje osobę jako osobę z punktu widzenia nauki.

Kim jest osoba?

Pod pojęciem tym rozumie się całość mentalnych i fizycznych cech osoby, jej nawyków, doświadczenia i wiedzy zdobytej przez niego w życiu codziennym oraz w procesie interakcji ze środowiskiem - ludźmi i przedmiotami. Wszystkie te elementy przejawiają się w zachowaniu, wyrażonym przez zmianę „masek” odpowiednich dla różnych grup i sytuacji społeczno-kulturowych. Mówiąc najprościej, osobowość jest złożonym pojęciem, które obejmuje umiejętności społeczne, cechy mentalne i postawy oparte na doświadczeniu relacji interpersonalnych.

Jakie miejsce zajmuje termin osobowość w systemie współczesnej psychologii? Jest między jednostką a jednostką. W takim przypadku jednostka jest indywidualnym przedstawicielem rodzaju ludzkiego, a indywidualność oznacza odzwierciedlenie określonych cech dziedzicznych lub nabytych określonej osoby.

Składniki osobowości

Aby w pełni podkreślić wszechstronność każdego z nas, zastosowano znaki, które charakteryzują osobę jako osobę. Według współczesnych naukowców są to:

• charakter,
• temperament,
• motywacja,
• umiejętności.

Każda z tych koncepcji ukazuje ludzką naturę z pewnej perspektywy. Dlatego dopiero po dokładnej analizie wszystkich punktów i połączeniu otrzymanych informacji w jedną całość możemy mówić o stworzeniu wyczerpującego portretu członka społeczeństwa.

Charakter

Z reguły charakter rozumiany jest jako zestaw stabilnych cech osoby, które wpływają na jego zachowanie. Jednocześnie zwyczajowo dzieli się wszystkie właściwości na 4 grupy, z których każda odzwierciedla stosunek osobowości do jednego z aspektów życia:

• innym ludziom,
• do pracy,
• do rzeczy,
• do siebie.

Na podstawie tych danych możemy przypisać każdemu z nas jeden z najczęstszych rodzajów znaków:

• psychasteniczny - niezdecydowany, skłonny do introspekcji i refleksji;
• schizoid - zamknięty, wyobcowany ze świata zewnętrznego;
• hyperthymic - mobilny i towarzyski;
• epileptoid - z niską reakcją, nastrojowy, skrupulatny i konserwatywny;
• wrażliwy - bojaźliwy, wrażliwy;
• astenoneurotyczny - zmęczony komunikacją, drażliwy i niespokojny;
• hysteroid - egocentryczny, chętny do ogólnej uwagi i aprobaty;
• labilny emocjonalnie - podatny na częste wahania nastroju;
• infantylny - odmawiając odpowiedzialności za siebie i swoje czyny;
• niestabilny - słaby, o słabej woli, skłonny do rozrywki i bezczynności.

Oczywiście ludzkie zachowanie nie zawsze zależy wyłącznie od jego charakteru. Jednak w większości przypadków to on ma decydujący wpływ na działania i słowa.

Temperament

Temperament jest podstawą charakteru i zależy od rodzaju wyższej aktywności nerwowej. Innymi słowy, psychofizjologiczne cechy osoby stają się jej podstawą, co oznacza, że ​​można ją przypisać wrodzonym właściwościom osoby. Temperament wpływa głównie na aktywność i intensywność działań, a nie na ich treść.

Istnieją 4 rodzaje temperamentu:

• choleryczny - wybuchowy, często agresywny, zwinny i podatny na częste i nagłe zmiany nastroju;
• melancholijny - wrażliwy i wrażliwy, zmęczony i skłonny do samobiczowania;
• flegmatyczny - spokojny i zrównoważony, z wielkim trudem przystosowujący się do nowych warunków i zadań;
• optymistyczny - energiczny i towarzyski, aktywny i wesoły.

„Czyści” przedstawiciele określonego temperamentu praktycznie nie istnieją. Dlatego najczęściej osoba jest klasyfikowana jako jeden z rodzajów, koncentrując się na dominujących cechach.

Motywacja

Aby osoba mogła zacząć działać, wykazując swoje cechy osobiste, potrzebuje motywacji. Jest to proces psychofizjologiczny, który stymuluje popełnienie określonego aktu. Aktywność i orientacja działania, a także jego skuteczność zależą od siły motywacji. Jednocześnie średnie wskaźniki są optymalne. Jeśli motywacja jest zbyt słaba lub zbyt silna, wydajność gwałtownie spada.

Motywacja jest podzielona na wewnętrzne i zewnętrzne. Pierwszy wiąże się z samą akcją, która przynosi przyjemność i korzyść osobie. Drugi oparty jest na „efektach ubocznych” pojawiających się w wyniku dowolnej aktywności.

Istnieje również motywacja pozytywna i negatywna. Podstawą tego podziału jest biegunowość bodźców. W pierwszym przypadku chodzi o otrzymanie w wyniku działania nagrody, korzyści lub przyjemności. A w drugim przypadku wypełnianie zadań ma na celu uniknięcie kary, grzywny, potępienia.

Na źródło bodźca wpływa trwałość motywacji. Potrzeby samego człowieka stwarzają stałe warunki do realizacji działań. Ale jeśli czynniki zewnętrzne determinują zachowanie, konieczne jest stałe wzmocnienie, aby utrzymać pęd..

Umiejętności

Aby wszystkie działania przyniosły oczekiwany efekt, potrzebujesz umiejętności. To słowo oznacza nie tylko umiejętności i zdolności, które pozwalają ci angażować się w określone działania, ale także szybkość i głębokość ich rozwoju. Takie parametry zależą od wewnętrznych procesów mentalnych..

Zdolności są zwykle podzielone na ogólne i specjalne. Pierwsze - aktywność wyszukiwania, kreatywność i inteligencja - są niezbędne do prawie wszystkich działań. Dlatego stopień ich rozwoju często koreluje z sukcesem osoby jako całości. Specjalne umiejętności są bardziej szczegółowe: na przykład zamiłowanie do muzyki, literatury, matematyki, designu, sportu itp. Bez nich niemożliwe jest osiągnięcie przyzwoitych wyników w określonych obszarach działalności.

Aby ocenić te lub inne umiejętności, stworzono następującą „drabinę”:

• dzieła,
• umiejętności,
• talent,
• geniusz.

Z reguły przejście z jednego „kroku” na drugi wymaga ogromnego wysiłku i często nie jest wcale możliwe. Jednak w sytuacjach stresowych często dochodzi do gwałtownego wzrostu, pogorszenia już znanych umiejętności lub nieoczekiwanego przejawu nowych.

Tak więc kryteriami determinującymi osobowość są nie tylko cechy jej charakteru, ale także cechy jej działań - źródła motywacji i jakość wykonywania przyjętych ról. Jednocześnie działanie mające na celu nawiązywanie relacji interpersonalnych ma pierwszorzędne znaczenie. W końcu to właśnie osobowość, a nie jednostka czy indywidualność, często oznacza „byt społeczny”, który kształtuje się i przejawia swoje cechy wyłącznie podczas interakcji z samym sobą i otoczeniem.