Różnica między esejem a historią

Gatunki literackie, pomimo mnóstwa cech charakterystycznych, nie mają ściśle i jasno określonych granic. Proces twórczy ignoruje nawet te przerywane linie, a nawet usuwa je z pewnością siebie. Czasami prawie niemożliwe jest określenie, w jaki sposób esej różni się od opowiadania lub eseju: Turgieniew napisał swoje „Notatki o myśliwym” ponad sto lat temu, a krytycy literaccy wciąż spierają się o gatunek.

Treść artykułu

• Definicja
• Porównanie
• Tabela

Definicja

Historia - gatunek małej prozy narracyjnej, charakteryzujący się niewielkim tomem, ograniczoną liczbą postaci i jedną fabułą. Z reguły ma ścisły skład.

Literackie esej Jest uważany za podgatunek historii i często kontrastuje z powieścią. Charakteryzuje się brakiem ostrego konfliktu i opisową na dużą skalę, a także szeroką gamą stosowanych wizualnych środków artystycznych.

Wraz z rozwojem czasopism pojawił się esej o nazwie gazeta. Kiedy czasopisma stały się platformą do dyskusji na tematy społeczno-polityczne, w tym momencie gatunki sztuki i dziennikarstwa łączyły się. Różnica między esejem a opowiadaniem w tym kontekście jest szczególnie wyraźna.

Porównanie

Esej zawsze charakteryzuje się wyraźnym, wyraźnym podejściem autora do problemu lub bohaterów. W opowiadaniu autor podkreśla neutralność, a jego osobista opinia jest szczegółowo odzwierciedlana przez wybrane środki artystyczne..

Historia jako gatunek pozostawia autorowi prawo do fikcji, nawet jeśli fabuła oparta jest na prawdziwej historii. Esej literacki jest bardziej udokumentowany, jego bohaterowie wchodzą w interakcje z pisarzem w życiu. Esej dziennikarski sugeruje minimum odchyleń od faktycznego materiału. Powieściopisarz może opisywać wydarzenia na podstawie słów strony trzeciej, eseista mówi tylko o (lub tych), których osobiście był świadkiem.

Kompozycja esejów fikcyjnych i dziennikarskich może być dowolna w zakresie, w jakim pozwala na to pomysł autora. Historia ma przejrzystą strukturę zgodną z jednym z typów. Tak więc w swoich powieściach O. Henry preferował zawiasowy (zgodnie z klasyfikacją Wellera), gdy zdarzenie określające kulminację jest usuwane z tekstu i ujawniane tylko w finale. Każdy esej ma raczej charakter narracyjno-opisowy, a historia musi mieć dynamiczną fabułę. Esej artystyczny może go wcale nie mieć: w podobny sposób budowane są na przykład opisy życia i opisy moralne.

Historia może obejmować znaczny okres czasu, dowolnie go przerwać, zawierać opisy przeszłych wydarzeń. Esej charakteryzuje się tym, że koncentruje się na krótkim okresie czasu. Scena w historii może być warunkowa lub ciągle się zmieniać, po fabule esej jest lokalnie ograniczony.

Niektórzy badacze w trakcie określania różnicy między esejem a opowiadaniem błędnie nadają obrazom pierwszego swoistość, a drugiego typowanie. Niniejsza opinia oparta jest na związku gatunku z bazą dokumentalną. W rzeczywistości tylko zdjęcia z eseju artystycznego są typowe - w przeciwnym razie historia byłaby całkowicie nieciekawa dla czytelnika.

W opowiadaniu autor kładzie nacisk na wyraźny konflikt i psychologię i niedopuszczalne jest przeciążanie fabuły szczegółami, referencjami, myślami i odchyleniami. Esej pozwala pisarzowi wędrować pod tym względem; dziennikarstwo (w zależności od podanego tematu) zawiera elementy badań na dużą skalę, zawiera informacje ogólne i statystyczne, odpowiada na pytania.

Stopniowanie gatunków literackich jest bardzo arbitralne, dlatego zrozumienie różnic między esejem a historią jest znacznie przyjemniejsze. Weźmy „Wieczór był ...” Galiny Shcherbakovej i „Dług” Inny Rudenko, „One-Storied America” Ilfa i Petrowa oraz „The Voice of the Big City” O. Henry'ego - i żadnych problemów z teorią.

Tabela

m